Ασπρόμαυρα πανιά στο Θερμαϊκό

Το πλοιάριο το οποίο με λευκό πανί πήγαινε στην Περαία
γυρίζει με μαύρα τα πανιά ως τα λησμονηθέντα του Αιγέα
με Θησέα τροπαι(ε)ούχο Μινώταυρου κι Αοιάδνης μακελάρη
στου Μοντεβέρντι ευτυχώς κλεισμένη το πολύτιμο κελάρι

Παπούτσια και κουστούμι βραβεία διαγωνισμού γραμμάτων

1947 και ο εμφύλιος είχε αρχίσει για τα καλά. Τον Ιανουάριο στη Θεσσαλονίκη ξεκινά την κυκλοφορία του το μηνιαίον περιοδικό τέχνης «ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ», Βορειοελλαδική επιθεώρηση: τέχνη, σκέψη, δράση, δρχ. 1200. Εκδότης και διευθυντής ο Παρασκευάς Μηλιόπουλος από το Τσοτύλι λαογράφος, μέγας παραμυθιολόγιος, αναγνώστης παραμυθιών στο πρώτο ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης, ποιητής, πεζογράφος, υποψήφιος για το βραβείο Νόμπελ κατά δήλωσιν του, όπως και Μακεδόνας συγγραφέας επίσης κατά δήλωσίν του. Προστάτης αδέσποτων σκύλων και γάτων, περί τα 50 ζωντανά συντηρούσε τα τελευταία χρόνια που ζούσε στο Τσοτύλι. Εννοείται πως μαλώσαμε δημοσίως και γραπτά αλλά τα βρήκαμε πάλι ότι οι διατηρημένες έχθρες είναι ίδιο των ασημάντων (εμείς δηλαδή είμασταν σημαντικοί αφού...)

- Που πας βροχή; - Πάω να χαλάσω το πανηγύρι

--> -->

Συνηθίσαμε Πεντηκοστή κι αγίου Πνεύματος 
θέρος να έρχονται ημερολογιακά έστω
δια να κυκλοφορούμε κοντομάνικοι κι αμάνικες 
Ομως φέτος η διπλογιορτήου

﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ει τη διευεση του μαμανιες

σταματούρα χρόνου στήθηκεου

﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ει τη διευεση του μαμανιες

και φράκαρε τη διέλευση του Μαϊου  
Μπροστά μας αιθρία θερινή 

πίσω μαγιάτικες βροχές χαλασοπανηγύρισες  μας ξεροσταλιαζουμε

ση του μαμανιες

στη μέση όσοι δε φύγαμε (από που για που;) 
στην αγία καθημερινότητά μας να ξεροσταλιάζουμε

Πεντηκοστή

Εις το ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος
παρά τον χαμηλό (τι αντίφαση) Αη-Λια
εμοίραζαν βαθυπράσινα καρυδόφυλλα
(τέλος έαρος του θέρους αρχομένου)
φύλλα πλατιά μακρόστενα ως αι γλώτται
αι πύριναι που επιφοίτησαν τους μαθητές
κι όπως εικονίζεται το άγιον Πνεύμα
κι έμαθαν όλες τις γλώσσες να λαλούν
(10 χρόνια αγγλικά και τίποτα δεν έμαθα)
Κι ως άρχεψεν το τρεις γονάτισμα
με τα συναρπαστικά αναγνώσματα
πάνω στα φύλλα γονατίσαμε που συμβολίζουν
την πίκρα που διακατέχει τις ψυχές των νεκρών
- ότι τα καρυδόφυλλα είναι λίαν πικρά-
που επιστρέφουν σήμερα στον κάτω κόσμο τους
μετά το 50ήμερον ξεσάλωμα στον άνω κόσμο
δώρον κι αυτό της Αναστάσεως...

Παραμονή Πεντηκοστής

Από τις «Αγαπημένες σιωπές της σελήνης» (Βιργίλιος) στις «Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσουν (του Γ.Σ.) στο δυσεύρετο βιβλίο του Δημήτρη Δασκαλόπουλου «Δικαίωμα του αναγνώστη» εκδ. Γαβριηλίδης, με επιφυλλίδες που δημοσιεύτηκαν στα ΝΕΑ (τότε τα χρόνια 1996-1999 δεν διάβαζα αυτή την εφημερίδα). Αναφέρονται και τα δύο στην επιφυλλίδα «Τρεις νύχτες στην Ακρόπολη» στις 31-8-1996. Αλλά και λίγα τα βιβλία που μ’ αρέσαν (τόσο). Δεν το διάβασα απνευστί αλλά μάλλον το κατάπια μονορούφι (ποιά η διαφορά;).
Βιργίλιος είπα και μέρες Πεντηκοστής που διαβάζω πάντα το ποίημα του Τ. Κ. Παπατσώνη «Μελτέμι»

- Πεντηκοστή λέγαμε και καλά καλά
Δεν ξέραμε τι σήμαινε. Μια διπλογιορτή μέσα στις άλλες
που γονατίζει όλος ο κόσμος. Μας ελεεινολογούσαν τα Στοιχιά
για την αγραμματοσύνη μας κι εμείς δεν τα νιώθαμε.
‘Καθώς ο γέρο Αγχίσης, σαν είχε πέσει πια η περήφανη Τροία
πλέοντας τη Μεσόγειο, άκουγε απ’ τα βουνά του νησιού
κάτι να του σφυράνε οι άνεμοι, κι αρωτά:- Τι λένε;
Ακούω τετ...τετ... και δεν καταλαβαίνω – Λέει ΤΕΘΝΗΚΕ,...

Αγχίσης δηλ. Βιργίλιος είπα και να πω και του «Βιργιλίου θάνατος» του Χ. Μπροχ, μτφρ Γ. Κεντρωτή εκδ. Gutenberg αλλά πρωτίστως η «Αινειάδα» στην οποία χώθηκα και χάνομαι επιτέλους ολόκληρη σε μετάφραση προλεγόμενα, σχόλια του Θεόδωρου Παπαγγελή· μια έξοχη εν γένει και εν είδει εκδ. του ΜΙΕΤ.
Ετσι από το Γυμνασιακό: Arma virumqae cano στο:
«Τον άνδρα και τις μάχες του υμνώ, τον πρόσφυγα που πρώτος απ’ την Τροία
στην Ιταλία, σε γιαλό λαβινικό, ορμίστηκε με θέλημα της Μοίρας...»
και ό,τι ωραίο αναγνωστικά ήθελε προκύψει...

Η τυχαία συνάντηση

Που βρήκα την ποιητική συλλογή «Περάσματα και Χαιρετισμοί» του Κ. Παλαμά, εκδ. Βιβλιοπωλείου Εστίας 1931, το ξέρω. Την ξεφυλλίζω τακτικά. Εκεί κι ο οικείος στίχος από τα «Ξενομιλήματα»: «Η θάλασσα τα πόδια σου αν τα δει/ θα γαληνέψει.». Αλλα εκεί και ένα ποίημα αφιερωμένο στον ποιητή Γ. Δελή άγνωστόν μου εντελώς (1870- Βραϊλα Ρουμανίας 1954 Αθήνα) ιατρός κυρίως όμως μια συλλογή του «Σύννεφα στο γέρμα» Αθήνα τυπογραφείο Εστίας 1927 με σχέδια εντός της του Κ. Παρθένη παρακαλώ, την είχα στη βιβλιοθήκη, σχεδόν ράκος – δε θυμάμαι από πιό παλαιοπωλείο την τσίμπησα.

Η ΠΑΝΔΩΡΑ ο Κ. Τσιτσελίκης ο Π. Μελάς αλλά και ο Βέρντι

Με δυσκολία ξεφυλλίζω, (δανεικό)  λόγω σχήματος και όγκου, το βιβλίο «Πανδώρα Κοζάνης 1902-2015» με υπότιτλο «Ο μουσικός πολιτισμός της πόλης στη διάρκεια του χρόνου», Κοζάνη 2018, της φιλολόγου κ. Αννας Τανή-Καραχάλιου. Είναι μεγαλόσχημο, θυμίζει την Παρακλητική των ψαλτικών αναλογίων ή το Πεντηκοστάριον των ημερών μιαν που προσεγγίζει και η Πεντηκοστή. Εντυπωσιακό βιβλιο- δημιούργημα αισθητικά, θεματολογικά πλούσιο και με φωτ. μιας εποχής της Κοζάνης που μάλλον παραμένει άγνωστη στους πολλούς της σήμερον. Ενας τοπικός εκδοτικός σταθμός, θα έλεγα.

Ξενία...

 Ξενία Κωνσταντινίδεια ερείπια, βρωμιά σκ...πατημένα
που έλεγε ζων ο Κ. Λαχάς για τις δημόσιες καταστάσεις
Εξαχρείωση του βιότροπου και στα σκυλιά παρατημένα
τα άλλοτέ μας, μας ροκανίζει ο καιρός τι να προφτάσεις...

Κοινή γαρ μοίρα

Γεμίζω πλαστικές σακούλες βιβλία περιοδικά κ.λπ χαρτώα είδη
τα πηγαίνω, αμελέτητο κοπάδι, στο χωριό εκεί να σταυλοχούν
κι ας είναι για τον αποστολέα της ψυχής τους ακριβό στολίδι.
Το ίδιο τα δικά μου χάρτινα λόγια οι παραλήπτες εκεί οδηγούν...

Ο φιλόσοφος και ποιητής Νίκος Ψημμένος και η Κοζάνη

Εν αρχή ην το συνέδριο για τον νεοελληνικό διαφωτισμό στην Κοζάνη το 1996 από το ΙΝΒΑ και τη ΔΒΚ, ήγουν την πόλη του βιβλίου όπως ονομάζαμε κατά πλάσμα επιθυμίας τότε την Κοζάνη. Σ’ αυτό το εντός ενδιαφερόντων του συνέδριο (επιστημονικός υπεύθυνος ήταν ο καθηγητής Γρηγόρης Καραφύλλης) φτασμένος πλέον καθηγητής στην ιστορία της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, ο Ν. Ψημμένος διέπρεψε, με την έννοια της κυρίαρχης προσωπικότητας με τον επιστημονικό τρόπο αλλά και την πνευματώδη διάθεση και παιγνιώδη κάπως διεύθυνση και τακτική, που ελάφρυνε ποσώς το βαρύ του συνεδριακού πράγματος.

Από τότε μπήκε στη σκέψη και την καρδά μου και έκτοτε γνώρισα τον άνθρωπο επιστήμονα και στη συνέχεια αγάπησα τον ποιητή που έκρυβε ένδον του, λάθρα δε και σποραδικά, ιδίοις αναλώμασι, φανέρωνε. Δύο πτυχές ένας Ιανός διφυής (και ιδιοφυής) και δυσυπόστατος δηλ. καθωσπρεπέστατος.

- Ε, και;

 «Ηταν εκείνη η νυχτιά» που νίκησε ο βαρδάρης
(Πάοκ) κι εταξίδευα με ΚΤΕΛ για Αθήνα (τι ήθελα;)
13 Μαϊου αγίας Γλυκερίας που μας γλίτωσε
από τις συνέπειες του 6,6 σεισμού της 13ης-5-95
Στο έναντι ρεύμα οι Μακεδονικές φάλαγγες
των λεωφορείων γυρνούσαν τροπαιούχες.
Κλειστά τα παρόδια αναψυκτήρια ταξιδιωτών
από το φόβο και τ΄ άγριο μεθύσι των νικητών
«...Σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μες στη Χώρα.
Στην εκκλησία, στον κλίβανο, στο σπίτι
στ' αργαστήρι παντού, στο κάστρο, στην καρδιά,...»
Στον κέντρον «Ρούμελη» στους πρόποδες Λαμίας
κι ενώ ο ωραίος επιχώριος ποιητής Κ. Θ. Ριζάκης εκοιμάτο
έμαθα για τα 2 των νικητών
και το 0 των ηττημένων, γκολ.
«- Και περνούσαν και περνούσανε τα τραμ
ταρατατάμ ταρατατάμ»
Τώρα, λοιπόν, τολμώ κι εγώ να το ομολογήσω
δημοσίως, πως ήμουν τέως Πάοκ...
Κι έπτεται η απάντηση:
- Ε, και;

Το δάσος δηλ. τις ράγες που λαχτάριζες...

-->

Τις ράγες που σε πήγαιναν έστω μικρά ταξείδια

όχι απλώς χορτάριασαν δάσος δρομολογούνται

Αμμόχωστου φέραν κατά νουν σπίτια αποκαϊδια

άσχημα που δεν έπονται αλλά πάντα προηγούνται

Μονοπάτι δάσους με πέτρα υπομονής

Κάθισα στην πέτρα εκεί που τίποτε δεν περιμένεις

στο μονοπάτι του δασύλιου, πευκόδασος λιγνό

περάσανε τόσοι καιροί διαδρομής αγαπημένης

προσπάθησα ανεπιτυχώ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽μτησω ενα λυγμοώ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽μτησω ενα λυγμοώς να σταματήξω ένα λυγμό

Διαγωνίως

Ξεφύλλιζα ένα παλιό τχ. 11/1982 της μοναδικής «Διαγωνίου» (τι κάνει άραγε ο μοναχικός Δημιουργός της). Κείμενα μεταξύ άλλων και των: Γ. Πατίλη (πριν αρχίσει να εκδίδει Αντιγρφαω  δυο ποηματα του Π. Σ της δοηισα εμφναιση ως ποιητριας γλυκυατης Κυρου, Π.Σφυρδη Τ. καζνατηα Σ. Σετο «Πλανόδιον»,  Γ. Κορδομενίδη (προ του «ΕντευκτηρίουΑντιγρφαω  δυο ποηματα του Π. Σ της δοηισα εμφναιση ως ποιητριας γλυκυατης Κυρου, Π.Σφυρδη Τ. καζνατηα Σ. Σε), Αλεξάνδρας Μπακονίκα  (εκεί η πρώτη δημόσια εμφάνισή της ως ποιήτρια, γλυκυτάτη). Αντιγράφω  δύο ποιήματα του Π. Σωτηρίου.

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟ

Ασε τις αντάρτισσες γενιές

τους ανένταχτους τους ανυπόταχτους

και του γενναίους βετεράνους

Μπάμπη Δρακόπουλε και Λεωνίδα Κύρκο

Λίγοι νέοι επαρχιακοί

μερικοί ηλικιωμένοι μοναχικοί

και κάποιοι κουλτουριάρηδες μεμονωμένοι

Να η Ελλάδα που μας απομένει

Γεώργιε Αλέξανδρε Μαγκάκη

Χιλιάδες νέοι αγωνιστές

πλήθος μικρομεσαίοι διεκδικητές

και μπόλικοι επιστήμονες ξενιτεμένοι

να η Ελλάδα που μας περιμένει

Μανόλη, Μανόλη Αναγνωστάκη

ΓΛΥΦΤΕΣ ΓΕΛΟΙΟΙ ΚΑΙ ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΣ

 Γλύφτες γελοίοι και ιδιοτελείς

περιμένουν στη σειρά να διαδεχτούν τους ομοίους τους

έτοιμοι να διαπράξουν χειρότερα απ’ αυτούς

Γλύφτες γελοίοι και ιδιοτελείςNostagiaew ai iustaw. nai, o panepsthmiakow μφναιση ως ποιητριας γλυκυατης Κυρου, Π.Σφυρδη Τ. καζνατηα Σ. Σε

ομοιώματα παλιών αγαπημένων συντρόφων

            Π. ΣωτηNostagiaew ai iustaw. nai, o panepsthmiakow μφναιση ως ποιητριας γλυκυατης Κυρου, Π.Σφυρδη Τ. καζνατηα Σ. Σερίου; Ποιός άραγε; Χτύπησα στο Google: Παναγιώτης Πίστας γνωστός φιλόλογος, δοκιμιογράφος και ποιητής· τσι﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽Σεης Πκαι ποιητφναιση ως ποιητριας γλυκυατης Κυρου, Π.Σφυρδη Τ. καζνατηα Σ. Σεέτσι ναι...

«Νοσταλγίες», «Spleen” του Κ. Ουράνη...

Αμέριμνο κοπάδι

Ακολουθούσαμε αδάκρυτο ξόδι,  πλήθος ελάχιστα θλιμμένο

έβρεχε μια ήπια βροχή ανοιξιάτικη μετά από άγρια μπόρα

αμέριμνο άλογο κοπάδι κοιτούσε κι έβοσκε χόρτο βρεγμένο.

- Πέρασμα μιας ζωής μέσα από άρματα δρεπανηχορτοφθόρα

Κυριακή πρωί

Καφέ επίναμε λίαν πρωί
στο εντευκτήριο διαθέσεων της αλήστου μνήμης «Ζώγια»
επί της Αλέξ. Σβώλου πρώην γλυκεία Πρίγκηπος Νικολάου
Πίσω μας ομοίως δύο αξιότιμοι πολίτες
ο κ. Ν. Γκιώνης των πολύφερνων εκδόσεων Πόλις
κι ο κυρ’ Τέλλος Φίλης ποιητής εν γένει και εν είδει.
Παραδίπλα ο αισθαντικός Θωμάς Κοροβίνης
έκθεση γαρ βιβλίου ήτο εν εξελίξει απέναντι.
Οταν δυο αλιτήριοι σπουργίτες όρμηξαν κι άρπαξαν
από το τραπέζι μας ένα σβόλο κέικ
τον έτρωγα μπροστά μας αλληλοτσιμπούμενοι
άχρι αίματος οι αθεόφοβοι...

Εταραχτήκαμε, δε λέω, ορισμένως
πείνα έπεσε στης Θες/νικης τα ζωοπτηνοπανίδα
6η μέρα Μαγιού μου εμίσεψες και γράφω ό,τι είδα
χωρίς κερί στ’ αυτιά στο κατάρτι της νοσταλγίας δεμένος

Επήγα κ.λπ.

Επήγα (εγύρισα) ομίλησα στη 15η ΔΕΒΘ κ.λπ.
Κυριακή της Σαμαρείτιδος που αγία Φωτεινή ονομάζουν
Πριν απολύσουν οι εκκλησίες τους πιστούς θεατές
κι έχασα το αντίδωρον (και τι έγινε;)
Όμως εις αναπλήρωσιν έφαγα από τα «Ριζωμένα λόγια»
του κυρ’ Αντώνη Παπαβασιλείου εκ Γρεβενών
τα οποία προτείνω δώρον εις εαυτούς κι αλλήλους
να το κάμετε ότι:
«Η λαλιά που δεν γνωρίζει από ψέμα.
θ’ αναπαύσει το πρόσωπο του μαρτυρίου...»
Αντιγράφω μια μεγάλη κουβέντα
εν επιγνώσει της υπερβολής αλλά ας με τιμωρήσουν
ή ας με συγχωρέσουν καλύτερα
οι άγιοι Σολωμός, Παπαδιαμάντης κι ο όσιος Ελύτης.

Πεντακοσιομέδιμνοι και Πεντακοσιοαμέριμνοι μιας έκθεσης βιβλίου

Με το ξεκίνημα της 15ης Διεθνούς έκθεσης βιβλίου της Θεσσαλονίκης, νιώθω ως εις εκ των πεντακοσιομέδιμνων της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας, αφού θα πω δυο τρία λόγια για το βιβλίο του Αντ. Παπαβασιλείου «Ριζωμένα λόγια» σε μια από τις 500 εκδηλώσεις στο χώρο της επικράτειας των εκτεθειμένων βιβλίων χωρίς την αγορά τους και των αλλοφορνούντων εισηγητών πάσης φύσεως χαράς ή θλίψεως, που τρέχουν από “περίπτερο” σε “καφενείο” κι από καφενείο σε ξέφωτο ή στάντ να προλάβουν (τι άραγε;) ή να τους προλάβουν τα ολιγομελή κοπάδια των ακροατών. Αυτό θα γίνει την Κυριακή της Σαμαρείτιδος (6 Μαϊου δηλαδή) την οποία και ως αγία Φωτεινή γνωρίζουμε και τιμούμε, στο “φιλολογικό καφένείο” περίπτερο 13 (δεν θα πουλάνε τσιγάρα και ψιλικά εκεί αλλά φιλολογικές και λογοτεχνικές εξυπνάδες), ώρα 10 έως 11 μαζί με τους φίλτατους Στέλιο Παπαθανασίου φιλόλογο και Νώντα Τσίγκα ιατροφιλόσοφο και ενώ ακόμη στους ναούς η λειτουργία θα είναι στο χειρουβικό ή κοντά στο “ων έκαστος κατά διάνοιαν έχει”.

Μνήμη Αίγλης Γκατζογιάννη

    

Μια επίσκεψή μου, ξέχασα το λόγο, στο σπίτι της μεγάλης κυρίας της πόλεώς μας στην επιστήμη, τον πολιτισμό, στην κοινωνική της συμμετοχή, (στο Σύλλογο Γυναικών Κοζάνης, 30 τόσα χρόνια ύπαρξης, και ζωή να έχει ο θεσμός) ιατρό οδόντων Αίγλης (τι ωραίο όνομα) Γκατζογιάννη, με έφερε κατέναντι της βιβλιοθήκης της. Γνωρίζοντας το πάθος επί των βιβλίων και τα εξ αυτών πάθη, όπως αυτά της διαρπαγής και κατακράτησης, «Πάρε ό,τι θες» με προέτρεψε.  Προς τι όμως αυτές οι περισυλλογές, διαρπαγές, μανικές τελικά καταστάσεις; Το πέλαγος των βιβλίων ποτέ δεν θα διαπεραστεί ή να διασχιστεί από άνθρωπο. Λιγοστός ο χρόνος επί γης και ζωής κι αυτό μεγαλώνει έως απείρου. Από την άλλη το ανικανοποίητο επ’ αυτών (ανάγνωση, απόκτηση, φύλαξη) ούτε κι αυτό κατευνάζεται αλλά αφήνει τον υποτελή του σε μια διαρκή κατάσταση χαρμάνη, αξεχαρμάνιαστου. Ως εκ τούτου δέσμιος των ημών παθών γιατί όχι και των λαθών (η καταβύθισή μου στις γραμμένες και τυπωμένες λέξεις μ’ έκανε να θεωρώ τα ορθογραφικά και τυπογραφικά μου λάθη οδυνηρότερα και να ντρέπομαι γι αυτά περισσότερο από τα λάθη επί του προσωπικού), διάλεξα, άρπαξα δηλαδή, ένα δεμένο τόμο με τα αφιερώματα της «Επιθεώρησης Τέχνης», τα οποία όλα σχεδόν είχα κατά μόνας, αλλά αυτός ήταν δεμένος από παλιά, άρα λίαν ελκτικός. Οπότε;               
       Το άλλο βιβλίο που «χτύπησα» από το ευγενικό σαλόνι της κυρίας Αίγλης και τη βιβλιοθήκη της ήταν άγνωστο σε μένα ως τίτλος «Ο δρομάκος με την πιπεριά» (1959-1960) και συγγραφέας Δήμος Ρεντής (1925-1996), αλλά οικείο ως έκδοση κι αυτό απόρροια της συλλεκτικής μου πάθησης. Ηταν έκδοση των ΠΛΕ ήγουν «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις» των πολιτικών προσφύγων στη Ρουμανία μετά τον εμφύλιο,  που εξέδιδαν σημαντικά έργα της ελληνική λογοτεχνίας, εκδόσεις φυσικά απαγορευμένες στην μετεμφυλιακή Ελλάδα του διχασμού και της πέτρινης, ιδεολογικής απελπισίας. Τις μάζευα κατά καιρούς από τα υπόγεια στα βιβλιοπωλεία της Θεσσαλονίκης αργότερα τις βρήκα στα τοπικά γραφεία της ολιγοήμερης ...«Ενωμένης Αριστεράς» κι αμέσως μετά από τα πολυχρόνια γραφεία του θρυλικού ΚΚΕ Εσωτερικού...

            (απόσπασμα από μεγαλύτερο κείμενο)

Αριστερόβλαχοι κι αριστεριζόνια

 Το πρώτο (1) τεύχος του περιοδικού ΑΝΤΙ θυμήθηκα (δρχ. 20) που κυκλοφόρησε το Μάϊο του 1972 (μου το έχωσε ο υπαίθριος εφημεριδοπώλης διπλωμένο μέσα στο πουκάμισο. «Πάρε αυτό και φεύγα» είπε. Σε λίγο το μάζεψαν. Ενα παρόμοιο μάζευμα του ΑΝΤΙ έγινε καθώς ψυχοραγούσε ο πασοκολαϊκισμός το ‘88 ή 89 όταν κυκλοφόρησε με εξώφυλλο «Κυβέρνηση απατεώνων». Μεταξύ άλλων το τχ 1 του ΑΝΤΙ είχε άρθρο του Γ(ιώργου) Θ(εοδωράκη)» «Ελληνική Πρωτομαγιά» αφιερωμένο στους 200 της Καισαριανής. Ενας εξ αυτών που στήθηκε απέναντι από τα πολυβόλα ήταν κι ο Νίκος Πλακοπίτης οικοδόμος κομμουνιστής ηγέτης της Κοζάνης. Το 1936 είχε εκδώσει την μικρή εφημερίδα «Παλλαϊκό μέτωπο». Τότε που ακόμα υπήρχε αριστερά της θυσίας κι αριστεροί της αυτοθυσίας και όχι αριστερόβλαχοι κι αριστεριζόνια.