Ενα
από τα μη ευχάριστα καθήκοντα με τη λήξει του παλιού και την έναρξη του νέου ενιαυτού
είναι η εκκαθάριση των αδιάβαστων βιβλίων στην καθημερινής θημωνιά τους με την
οποία συνυπάρχεις. Ποια θα οδηγηθούν στην
οριστική κι αδιάβαστη απόσυρση, καταδικασμένα να βλέπονται πλέον στις ράχες τους
μόνον κι όχι στο κυρίως σώμα τους το αδιάσχιστον. Βιβλιοσώματα ανικανοποίητα στο
διαρκές. Είμαστε και από κείνους που μαζεύουν τα βιβλία, τα θέλουν όλα ή σχεδόν όλα, αλλά δεν τα διαβάζουν πλέον όλα. Και πως θα
γινόταν αυτό άλλωστε! Βέβαιο και μόνον η απόκτηση τους αποτελεί μια συνθήκη υψηλού
πνευματικού τρόπου.
«Τα
σβησμένα κεριά του χρόνου» σταθερά πληθαίνουν πίσω μας. Τα αδιάβαστα βιβλία με γρηγορότερους
ρυθμούς πολλαπλασιάζονται απέναντί μας και δεν μας παρηγορεί το σόφισμα πως αφού έχουμε τόσο βιβλία να
διαβάσουμε ακόμα άρα θέλουμε κι άσωτον χρόνον.
Φευ...
ΥΓ.
Δια την ανωτέρω πράξη μου νιώθω την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη από κάπου. Εκτός
από τον χαμένο παράδεισο των αδιάβαστων βιβλίων υπάρχει άραγε θεός τους ή
προστάτης άγιός τους. Μόνο τον «Θεό των μικρών πραγμάτων» γνωρίζω της Αρουντότι Ρόϊ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου