Μέρες Νοεμβρίου 1973 τέλος Οκτωβρίου του 2011;

Ανθρωποι που δεν κοιτάνε την παρέλαση

Σκύλος που έτρωγε μισό σάντουιτς με λουκάνικο

         Υπερβολές...

         -Τηρουμένων των αναλογιών...

         Προφανώς και εννοείται. Ομως οι πραγματικότητες κάθε φορά είναι οι πραγματικότητες της εποχής και των ανθρώπων της, πάσα δε μεταξύ τους ομοιότητα είναι προϊόν της ιστορίας κι όχι των συμπτώσεων.

Το συναξάρι της 26ης Οκτωβρίου ε.ε., η χειρ και η Χείρα

        
 Τω αυτώ μηνί ΚΣΤ’, μνήμη του Αγίου και πανενδόξου Μεγαλομάρτυρος και Θαυματουργού Δημητρίου του Μυροβλύτου.

         Δημήτριον νύττουσι λόγχαι Χριστέ μου,

         Ζηλούντα πλευράς λογχονύκτου σης πάθος.

         Εικοστή μελίαι Δημήτριον έκτη ανείλον

Χώρα ιχθυόεσσα

Χώρα ιχθυόεσσα

Με τα φωνήεντα αλμυρά

Τα σύμφωνα απ’ τις αγάπες συλημένα

Ελένα η Μενελαΐς

Πολέμου λάφυρο στα χείλη της

Πτολίεθρα απ’ τις δόξες τους πυρπολημένα.

Χώρα δακρυόεσσα

Με τα αίματα νωπά

Και τ’ άρματα της μάχης αναμμένα.

Χώρα αλυπίας

Του χρόνου δάκρυ φωτεινό

Ημέρα και Παράδεισος συμφιλιωμένα.

Χώρα του πόνου

Με το γδικιωμό

Και το τομάρι τ’ άδικου ενωμένα.

Χώρα δικαίου

Με τις οδύνες δίπτυχες

Του ηλίου κατοικεί το φως το Ενα.

Το βιβλίο κυκλοφορεί απ’ τις εκδ.   Παρέμβαση

Η πολιτική και ποιητική ηθική των ημερών μας

                                   

 Γιατί αυτές τις μέρες μου έρχεται στο μυαλό ένα παλιό βιβλίο του διακεκριμένου φιλολόγου και εν γένει πνευματικού ανθρώπου Δ. Ν. Μαρωνίτη “Ποιητική και πολιτική ηθική» εκδ. Κέδρος1976, δοκίμια πάνω στην ποίηση και την πολιτική στάση των ποιητών: Μ. Αναγνωστάκη, Τίτου Πατρίκιου, Αρη Αλεξάνδρου;

         Ισως γιατί στο σήμερα κάποια ποιήματά τους, κυρίως του Μ.Α. είναι εντελώς επίκαιρα, όπως το:

Της ημέρας μη και της ώρας

 

 

Ζώστηκα κατάστηθα σελίδες

που οικοδομούσαν το σύμπαν και μένα.

Θριαμβευτικές εικόνες, πρωτοφανείς,

διόρθωναν την ιστορία της Ελλάδας,

καθαγίαζαν τον άνθρωπο

Και μ’ άφησαν με μια καινούργια θλίψη.

Διέσχισα το πένθος μου

με την κορδέλα που έδεσα στα παιδικά μου χρόνια.

Είχαν το πείσμα αιχμηρό κι επίμονα τα όνειρα.

Εκλεισε ο φράχτης. Το κόκαλα μέσα...

 

Τους θεωρούσα ακαλλιέργητους κι όμως μου βούλωσαν στο στόμα

αν και πολ(λ)ύ(οι) θα επιθυμούσαν να μου βουλώσουνε το όμμα.

Ακόμα και στους άξεστους μπορείς να βρεις χώμα καλλιεργήσιμον!

- Την ποίηση ή στην πίεση υπάκουσαν εν τέλει. Συζητήσιμον...

Κατηφόρα του αγίου Γεωργίου

 

Πέρασε άραγε βροχή ή κρυφή νεροσυρμή μ’ αχώνευτο χώμα-νερό;

Μήπως οι κεκοιμημένοι τίναξαν τα πόδια έτη και έτη μουδιασμένοι

(στρατιώτες του εμφυλίου μπήκαν από νωρίς σ’ ασφόδελο καιρό;)

Χτύπησαν κι έπεσε ο φράχτης όπου της μνήμης οι φυλακισμένοι.

Τώρα να φύγουν από κει μπορούν όσοι βαρέθηκαν να περιμένουν

ανάσταση ή να μπούνε ελεύθερα οι αδέσποτες ψυχές των ζώντων

μαζί τα σκυλιά της γειτονιάς που για ανθρώπων κόκαλα επιμένουν

κι όσοι στα όρια του σήμερα ψάχνουν στο λυκόφως των οριζόντων.

                                                                            

Οι ποιητές στην παρέλαση της 11ης/10/2011

Η κατάληψη, η εγκατάλειψη κι η εγ-κατάθλιψη

                         

Αν θες να μετρήσεις κι όχι με το κουταλάκι του καφέ

(«Μέτρησα τη ζωή μου με το κουταλάκι» Τ.Ελιότ) το εύρος της ευφυΐας  και της σκέψης του νεοέλληνα πολιτικού, μικρού ή μεγάλου μεγέθους και τόπου, δεν έχεις παρά να τον ακούσεις να κάνει δηλώσεις ενώπιον των μικροφώνων, μετά από τη λήξη δημοσίων εκδηλώσεων, εκκλησιαστικών (πολιούχοι), εθνικών εορτών και τοπικών επετείων (μετά την παρέλαση) ή και λαϊκοπανηγυρικών συμβάντων (νιάημερου μετά τα σουβλάκια). Στο μεγαλείο της η φτώχεια λόγου, η κενότητα

Οι τυποκτόνες δια-αγωγές αθέμιτου πλουτισμού

Διασχίζοντας τον ποταμό της Ιλιάδας (διαβάντες τον Σκάμανδρον) στον Β’ μάλλον τόμο της, (σε έξοχη απόδοση του Δ. Μαρωνίτη, εκδ. Αγρα), συνάντησα κάποια στιγμή έναν από τους πρωτο-δευτερο-αγωνιστές του μεγάλου έπους τον οποίο ονομάζει ο Ομηρος και ο Δ.Μ. μεταφράζει, ως «παρλαπίπαν». Η λέξη μου θυμίζει την ελληνική, κινηματογραφική ταινία του παλιού καιρού «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» (προβλήθηκε εκατοντάδες φορές στην τηλεόραση και πάντα ενώπιόν της την καταβρίσκω) με πρωταγωνιστές τον κ. Γ. Κωνσταντίνου και την κ. Μάρω Κοντού κ.α. αρίστους. Σ’ αυτήν άκουσα με έμφαση λόγου και ταύτιση αντίστοιχου ρόλου, (προς δικηγόρον κατευθυνόμενη) την κάπως χαρίεσσα λέξη. Δεν μπόρεσα να δω, δε θυμάμαι δηλαδή, που ήταν στην μετάφραση, για να βρω και την αντίστοιχη αρχαία.

        

«Το μόνο που θέλω να πω αστράφτει απρόσιτο»

Το φετινό βραβείο Νόμπελ για τη λογοτεχνία κλήρωσε στον Τούμας Τρανστρέμερ, το σημαντικότερο ποιητή της Σουηδίας σήμερα, ο οποίος γεννήθηκε το 1931. Στα ελληνικά τα ποιήματά του κυκλοφόρησαν σε μετάφραση του Βασίλη Παπαγεωργίου το 2004 από τις εκδόσεις PRINTA

         Απ’ αυτό το βιβλίο καταγράφω κάποιους στίχους του υπογραμμισμένους με το κόκκινο μολύβι εκείνου τον καιρού.